Czym jest szczepionka przeciwko ospie wietrznej?
Ospa wietrzna to wysoce zaraźliwa choroba zakaźna, spowodowana aktywacją wirusa Varicella zoster. Dotyczy ona głównie dzieci w wieku od 5 do 10 lat. Zainfekowanie odbywa się drogą kropelkową, poprzez krople śliny przenoszone przez kaszel, kichanie lub rozmowę z osobą chorą i zazwyczaj rozwija się w ciągu 7-10 dni. Ospa wietrzna charakteryzuje się niewielkimi zmianami skórnymi na całym ciele, które bardzo swędzą i mogą zmieniać się w pęcherze, a następnie strupki, po czym odpadają. Choroba może również powodować objawy takie jak gorączka, ból głowy i ogólne złe samopoczucie.
Osoby, które nie powinny otrzymywać szczepionki przeciwko ospie wietrznej lub powinny się z nią wstrzymać to:
- osoby, u których wystąpiła ciężka reakcja alergiczna na wcześniejszą dawkę szczepionki przeciwko ospie wietrznej,
- osoby uczulone na żelatynę lub neomycynę,
- osoby o osłabionym układzie odpornościowym (cierpiące na HIV / AIDS, raka lub będące w trakcie leczenia nowotworu),
- osoby, które są chore w dniu umówionej wizyty u lekarza, aby otrzymać szczepionkę,
- kobiety w ciąży.
Szczepionka przeciwko ospie wietrznej zapewnia ochronę przed chorobą. Chociaż zachorowanie na ospę jest wciąż możliwe, jej przebieg może być dużo łagodniejszy, a wyzdrowienie może nastąpić szybciej, niż u osób, które nie otrzymały szczepionki. Jeśli ciało wejdzie w kontakt z wirusem, pozostaje on w ukryciu w zwojach czuciowych nerwu czaszkowego i w rdzeniu kręgowym, przez całe życie danej jednostki. Tylko w 10-20% przypadków wirus reaktywuje się i wywołuje półpaśca, znanego również jako Ogień świętego Antoniego. Półpasiec to choroba wirusowa, która charakteryzuje się bolesną wysypką skórną i pęcherzami na określonych obszarach ciała.
Z czego składa się szczepionka przeciwko ospie wietrznej?
Szczepionka przeciwko ospie wietrznej składa się z żywych, nieszkodliwych wirusów, które są w stanie stymulować mechanizm obronny organizmu, ale nie przenoszą samej choroby wewnątrz nosiciela. Istnieje również szczepionka podwójna, zawierająca oba składniki MPR (szczepionka przeciwko odrze, śwince i różyczce) i MPRV (szczepionka przeciwko ospie wietrznej), którą można podawać dzieciom w wieku dwunastu lat, zamiast podawać dwie osobne szczepionki.
Kiedy zaleca się przyjęcie szczepionki przeciwko ospie wietrznej?
Szczepionka przeciwko ospie wietrznej zalecana jest już u noworodków. Podaje się ją podskórnie dzieciom, które nigdy nie chorowały na ospę wietrzną. Należy podać dwie dawki szczepionki: pierwszą dawkę u niemowląt w wieku 12-15 miesięcy i drugą dawkę u dzieci w wieku 4-6 lat. Osoby młode, w wieku 13 lat i starsze (które nigdy nie chorowały na ospę wietrzną i nie otrzymały szczepionki na tę chorobę) również powinny otrzymać dwie dawki, jednak druga dawka powinna być podana po upływie przynajmniej 28 dni od podania dawki pierwszej.
Jakie są skutki uboczne po podaniu szczepionki przeciwko ospie wietrznej?
Tuż po podaniu szczepionki może pojawić się jedynie niewielki ból, odczuwany w miejscu zastrzyku. Inne łagodne objawy, które mogą wystąpić, to:
- zaczerwienienie,
- bolesność w miejscu zastrzyku,
- obrzęk w miejscu zastrzyku,
- ból.
Jak w przypadku wszystkich innych szczepionek, istnieje możliwość wystąpienia poważnych problemów, takich jak na przykład ciężkie reakcje alergiczne. Mimo że sytuacje takie są rzadkie, to mogą się przytrafić i powodować u osób po przyjęciu szczepionki objawy, takie jak pokrzywka, obrzęk twarzy i gardła, trudności w oddychaniu, przyspieszone bicie serca, zawroty głowy i osłabienie. Problemy te mogą wystąpić w ciągu kilku minut lub kilku godzin po szczepieniu, w zależności od układu odpornościowego pacjenta.