Czym jest szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B?

Termin wirusowe zapalenie wątroby odnosi się do stanu zapalnego tego organu. Wirusowe zapalenie wątroby typu B jest chorobą zakaźną, która powstaje w wyniku zakażenia wirusem Hepatitis B (HBV). Wirus ten przenoszony jest na ogół przez krew i zainfekowane płyny ustrojowe, takie jak nasienie, mleko matki i wydzielina z pochwy, dlatego też zakażenie może nastąpić w wyniku stosunku płciowego lub porodu. Choroba może mieć różny stopień nasilenia, od łagodnego przebiegu trwającego kilka tygodni, do ciężkich przypadków, które trwają przez kilka miesięcy. Powinniśmy zwracać uwagę na brzytwy i maszynki do golenia, szczoteczki do zębów i nożyczki; wszystkie przedmioty, które mogą przeniknąć do ciała przez skórę lub błony śluzowe.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B atakuje ten organ i może powodować ostre, przewlekłe lub piorunujące zapalenie wątroby.

Ostre zapalenie wątroby: wirus pozostaje w organizmie przez około jeden do trzech miesięcy.

Przewlekłe zapalenie wątroby: wirus pozostaje w organizmie przez sześć miesięcy lub dłużej.

Piorunujące zapalenie wątroby: wirus zmienia się w bliznowacenie wątroby (ostrą niewydolność wątroby).

Mimo że każdy z nas może nabawić się zapalenia wątroby typu B, powszechne czynniki ryzyka obejmują:

  • kontakty osobiste (słaby poziom higieny, stosunek płciowy z zakażoną osobą, kontakt z pracownikami służby zdrowia),
  • zanieczyszczone igły i krew,
  • dożylne użycie nielegalnych narkotyków,
  • podróżowanie do krajów, gdzie WZW typu B jest powszechne.

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest najlepszym sposobem na zwalczenie choroby i zapobieganie dalszym komplikacjom. Szczepionka zapewnia długotrwałą ochronę przed chorobą i przewlekłym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu B. Wynika to z faktu, że układ odpornościowy organizmu wytwarza przeciwciała przeciwko wirusowi. Odporność komórkowa może być trwała nawet w przypadkach, gdy poziom przeciwciał jest niski lub spada poniżej wykrywalnej ilości.

Z czego składa się szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B?

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest wytwarzana w laboratorium, jedynie z części wirusa, chociaż udowodniono, że i tak skutecznie chroni przed infekcją. Istnieje również szczepionka łącząca WZW typu A i typu B, przenoszone na osoby, które są podatne na oba te wirusy.

Kiedy zaleca się przyjęcie szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B?

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest obowiązkowym szczepieniem dla wszystkich dzieci w wieku 1 roku. Jest ona podawana w trzech dawkach, samodzielnie lub w połączeniu z innymi szczepionkami. Szczepionka jest również zalecana dla osób zagrożonych zakażeniem wirusem, takich jak pracownicy służby zdrowia i personel szpitala, operatorzy bezpieczeństwa publicznego, pacjenci poddawani dializom lub potrzebujący transfuzji, a także partnerzy zakażonych osób. Szczepionki nie zaleca się: osobom o osłabionym układzie odpornościowym, osobom przyjmującym niektóre leki, kobietom w ciąży i kobietom karmiącym piersią.

Jakie są skutki uboczne po podaniu szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B?

Szczepionka przeciwko WZW typu B jest bardzo bezpieczna. Po podaniu może wystąpić niewielki ból odczuwany w miejscu zastrzyku. Inne łagodne objawy, które mogą wystąpić, to:

  • zaczerwienienie,
  • bolesność w miejscu zastrzyku,
  • obrzęk obszaru zastrzyku,
  • gorączka.

Jak w przypadku wszystkich szczepionek, istnieje możliwość wystąpienia poważniejszych problemów, takich jak ciężkie reakcje alergiczne. Mimo że sytuacje takie są rzadkie, to mogą się przytrafić i powodować u osób po przyjęciu szczepionki objawy, takie jak zawroty głowy, omdlenia, zmiany widzenia, dzwonienie w uszach i ból barków. Problemy te mogą wystąpić w ciągu kilku minut lub kilku godzin po szczepieniu, w zależności od układu odpornościowego pacjenta. Zazwyczaj trwają 2 lub 3 dni.

Problemy te mogą wystąpić w ciągu kilku minut lub kilku godzin po szczepieniu, w zależności od układu odpornościowego pacjenta. Zazwyczaj trwają 2 lub 3 dni.